مخاطبان تلویزیون او را با دو نقش "بهبود" و "شکیب" در سریال‌های «پایتخت» و «آوای باران» می شناسند؛ دو شخصیت بسیار دور از هم در دو مجموعه تلویزیونی متفاوت. اما پیش از این شهرت عام، او با بازی در چند فیلم بلند از جمله «بیست»، «هیچ»، «آلزایمر»، «اسب حیوان نجیبی است»، «بغض» و … برای تماشاگران سینما به چهره ای شناخته شده تبدیل شده بود؛ بازیگری که بسیار خوب از پس نقش ها و موقعیت های پر احساس و هیجانی بر می آمد.
این روزها شبکه آی‌فیلم در حال پخش مجموعه تلویزیونی «مهرآباد» است که "مهران احمدی" یکی از نقش‌های آن را ایفا می‌کند. به همین دلیل به سراغ این هنرمند رفتیم و با وی به گفت‌وگو پرداختیم که خواندن این گفت‌وگو خالی از لطف نیست:
آقای احمدی اولین ویژگی شما از نظر من، بازی کردن در نقش‌ها و کارکترهای مختلف است. خود من چندین بار از کارکتر جدیدی که به ایفای آن می‌پردازید، غافلگیر شده‌ام.
این لطف شماست. من وظیفه‌ام را باید درست انجام بدهم و این متفاوت بازی کردن جز وظایف بازیگری است. از نگاه من بازیگر باید توانی ایفای چندین نقش متفاوت، قابل باور و قانع کننده را داشته باشد. بازیگری به صرف گفتن دیالوگ یا خندیدن و یا بروز احساسات نخواهد بود.
بیست و سه چهار سال تجربه بازیگری و شاگرد مکتب بازیگری بودن، خیلی چیزها را به انسان آموزش می‌دهد. برخی اوقات فکر می‌کنند مهران احمدی در یک لحظه ظهور و بروز کرده است اما من از سال 69 پا به عرصه بازیگری گذاشتم و مرتب در این حوزه کارگری کردم. همچنین استعداد نصفه و نیمه‌ای در این عرصه دارم و سعی میکنم ازش درست استفاده کنم.
خب خیلی از بازیگران دیگر هم سال‌ها تجربه و کار کردند اما به هر دلیلی نمی‌توانند کار خود را به خوبی انجام بدهند.
ببینید من هر نقشی که می‌خواهم بازی کنم، انگار روز اولی است که وارد بازیگری شدم و هیچ گاه فکر نمی‌کنم که به انتهای کارم رسیده است.
به نظر من بازیگری یک دروغ بزرگ است و بازیگران به واقعی‌ترین شکل، آن را نشان می‌دهند و قرار است تماشاچی آن را باور کند. اما این دروغ آنقدر باید واقعی و باورپذیر باشد برای خود بازیگر که وقتی روی صحنه یا مقابل دوربین می‌رود تماشاچی و مخاطب هم آن را باور کند.
شما با «عبدالرضا کاهانی» بیشترین همکاری را داشتید و تا آنجایی که من اطلاع دارم این کارگردان دوست قدیمی شما است. این همکاری مربوط به دوستی شما می‌شود؟
به هیچ عنوان. ما همیشه درباره سینمای مستقل صحبت کردیم اما هیچ وقت درباره بازیگر مستقل کسی صحبت نکرده است. من معتقدم در سینمای ایران تعداد معدودی بازیگر مستقل وجود دارد. به این معنی که جز هیچ اندیشه، حزب وگروهی نیست و به طور مستقل فکر می‌کند. من در یک زمانی به این نتیجه رسیدم که باید خیلی از کارهایی که دوست ندارم را رها کنم و به سمت علایق خودم برم. در همان موقع بود که من برای مخارجم در آژانس کار می‌کردم درست زمانی که در تلویزیون کار کرده بودم و مردم من را می‌شناختند و شغل های متعدد را امتحان کردم. من تصمیم خودم را گرفته بودم که تبدیل بشوم به بازیگری که خود ابتدا از کار خودم لذت ببرم و به جز خداوند هیچ پارتی و پشت و پنهانی نداشتم و من هیچ وقت برای گرفتن نقش هیچ منتی از کسی نکشیدم حتی زمانی که عبدالرضا کاهانی شروع به ساخت فیلم می‌کرد از آن دوری می‌کردم تا خودش من را انتخاب کند.
امیدوارم جوانان این را متوجه بشوند که سینما به پارتی نیاز ندارد و فقط باید تلاش کنند.
یکی از کارهایی که خود من خیلی آن را دوست داشتم بازی شما در فیلم سینمایی «شیار143» بود. کمی درباره انتخاب آن نقش برایمان بگویید.
سرکار خانم "نرگس آبیار" وقتی مرا برای این نقش دعوت کرد، کاملا متوجه شدم این فیلمنامه، زنانه است. من از صداقتی که در فیلمنامه بود بسیار خوشم آمد. اول فکر کردم شاید فیلم «شیار143» سفارشی باشد و اولین سوالم هم همین بود که این فیلم سفارشی هست یا نه؟ که متوجه شدم که قصه شیار را سال‌ها پیش خانم «نرگس آبیار» داستانش را نوشته بود و این فیلم کاملا دلی است و خیلی از این فیلم خوشم آمد. به نظر من کار دفاع مقدسی باید دلی باشد. شما وقتی می‌خواهید از جنگ و دفاع مقدس حرف بزنید حتما باید دلی باشد حتی اگر با حرف دلت مخالف باشد. من فکر میکنم راز موفقیت «شیار143» به خاطر همین دلی بودن آن است.
شاید این سوال خیلی تکراری شده است اما به نظر من هنوز سوال مردم این است که چرا «بهبود» از سریال «پایتخت» جدا شد؟
بله. من یکی، دو بار درباره این مساله توضیح دادم اما همچنان می‌پرسند. من واقعا خیلی دوست دارم که مردم انقدر به من محبت دارند اما واقعیت این است که همه چیز را نمی‌شود جلوی دوربین‌ها گفت و نمی‌شود آن را توضیح داد. یک مسائلی درون خانواده اتفاق می‌افتاد که نمی‌شود آن را بیرون بازگو کرد.
ولی لطف مردم برای من بسیار ارزشمند است. من نفش بهبود را بسیار دوست داشتم ولی دلایل شخصی باعث کناره گیری من از پایتخت شد.
یک بحثی همیشه در هنگام برگزاری جشنواره فجر است که فیلم‌های کمدی مورد استقبال داوران قرار نمی‌گیرند و به همین دلیل تهیه کنندگانی که کمدی ساختند فیلم‌هایشان را به جشنواره نمی‌آورند اما شما امسال «مصادره» را به جشنواره آوردید. کمی درباره «مصادره» بگویید.
بله. امسال یک حجم زیادی از فیلم‌های کمدی به جشنواره نیامدند. اما دوره‌های قبلی بودند که کمدی مورد اقبال قرار گرفت. من در «مصادره» به دنبال کمدی از نوع دیگر بودم و این فیلم حرف‌هایی برای گفتن دارد و به دنبال این نبودم که مخاطب با یک سری جوک‌های تکراری فقط بخندد. میخواستم تماشاچی بعد از دیدن فیلم «مصادره» یک نکته‌ای، چیزی را با خودش بیرون ببرد.
معتقدم هر تراژدی در بطن خودش یک کمدی دارد و هر کمدی در بطن خودش یک تراژدی دارد و با همین مقیاس وارد اینکار شدم.
برای ساخت «مصادره» تمام تلاشم را کردم که یک فیلم استاندارد در سینما داشته باشم و فکر میکنم این اتفاق افتاده است.
به عنوان سوال آخر از کارگردانی خودتان در «مصادره» راضی بودید؟
من هیچ وقت از خودم راضی نمی‌شوم، نه در مورد سینما بلکه در همه زمینه‌ها. همیشه فکر میکنم می‌شود بهتر شد. به همین خاطر همیشه در حال تلاش کردن هستم.
گفتگو: هانیه خاوری، شهریور 1397
